Afgelopen maandag werd ik plotseling ‘geveld’ door het NORO virus. Van het ene moment op het andere moment. BOEM PATS! Als oud-verpleegkundige herkende ik de geur en wist gelijk dat het raak was. Mogelijk was de quarantaine bij mijn 95 jarige vader in het verpleeghuis net iets te snel opgeheven? HOE DAN? Ik heb de goede man niet eens durven aanraken bij mijn bezoek. Net als bij Corona voelt het ‘creepy’ dat zulke kleine (onzichtbare) virussen je zo ziek kunnen maken. Er zat niet veel anders op dan al mijn afspraken af te zeggen en mezelf in quarantaine te zetten.
De eerste dagen stond zelfzorg op no.1. Niemand om me te verzorgen of te vertroetelen (gelukkig wel lieve buurvrouwen die boodschappen deden). Het voelt wat alleen, maar OK. Het werd interessanter wat er met me gebeurde toen ik me wat beter ging voelen: Allerlei belemmerende overtuigingen gingen (opeens) weer parten spelen: schuldgevoelens, nutteloos, wat down. Een gevoel van niet meer mee te doen aan de maatschappij. En dat terwijl ik nog niet eens een week ziek was!!!
Niet voor niets heet mijn nieuwe fotoboek “Als blikken kunnen helen”. Ik besloot dat een rondje om mijn huis (ik woon buitenaf) met fototoestel wel moest kunnen. De zon begon te schijnen, ik zag krokussen en narcissen in bloei. in de wei was het wel erg stil. Om de hoek van de schuur lagen de geiten en het paard lekker in de zon en keken me aan met een blik van “Mens wat zeur je? Ga ook lekker in de zon liggen!” gelukkig was er een windstil hoekje op mijn platje. In no-time kwam een ooievaar boven me vliegen en even later een valk. Ik zag de eerste hommels, een dagpauwoog en een citroenvlinder. Mijn hart was helemaal open en de schoonheid op de paar vierkante meter van mijn platje kwamen bijna oogverblindend binnen.
Het lied van Dirk de Witte uit 1917 “Mensch durf te leven” staat niet voor niets groot bij mij op de piano. Het lied is nog steeds zeer actueel. Het spoort mensen aan om meer van het leven te genieten en zich daar niet zoveel vragen bij te stellen. Het roept op niet altijd de geijkte paden te volgen en je niet slaafs aan te passen aan de meerderheid. De laatste strofe van het lied is exemplarisch:
Het leven is heerlijk, het leven is mooi
maar vlieg uit in de lucht, en kruip niet in een kooi
mensch, durf te leven!
Je kop in de hoogte, je neus in de wind
en lap aan je laars hoe een ander het vindt.
Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst
maar wees op je vierkante meter een vorst,
wat je zoekt kan geen ander je geven:
mensch, durf te leven!
Maandag kan ik weer uit quarantaine JIPPIE! Wil jij ook voelen/leren hoe je de contemplatieve fotografie kunt inzetten voor een stuk levensvreugde en inzicht? Kijk dan bij mijn cursussen en reizen. In april staat een gave reis naar Marokko gepland. DOEN!
Durf te leven!
Betty van Engelen
